Loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan, vooral wanneer we iets al heel lang (vaak onbewust) vasthouden.
Waarschijnlijk is er ooit iets gebeurd in je leven wat je niet eens een fijne gebeurtenis vond, maar toch maar niet los kunt laten. Op een dag besef je door een nieuwe gebeurtenis dat dat wat je al zo lang vasthield, je eigenlijk helemaal niet meer vast wilt houden. Je kunt er zelfs fysieke of mentale klachten van krijgen, waardoor je helemaal overtuigd bent dat je dit absoluut niet meer vast wilt houden. Het besef van iets wat soms wel jaren onbewust met je mee loopt, kun je niet zomaar met een knopje uitzetten.
Stap 1 achterhaal wat je precies wilt loslaten
Wat wil je precies loslaten? Is het de controle over iets? Is het iets uit je jeugd? Is het je perfectionisme? Ben je ergens bang voor? Ben je ergens gestrest over? Heb je een bepaalde gewoonte? Is het je relatie? Is het je werk? Of wat vele van
ons niet los kunnen laten zijn onze belemmerende gedachtes, weet je wel al die engeltjes op je schouders en die mega grote beren op de weg die zeggen: straks lukt het je helemaal niet, straks gebeurt er…..
Als jij voor jezelf inzichtelijk kan maken wat het precies is wat je los wilt laten, dan ben je al een stapje verder dan net. Het is misschien handig om dit voor jezelf op te schrijven als je het weet.
Stap 2 zoom verder in op wat je los wilt laten
Je weet nu wat het is wat je los wilt laten. Voor sommige mensen kan het soms fijn zijn om te achterhalen voor jezelf wanneer en met wat het ooit begonnen is dat jij ditgene bent gaan vasthouden. Het zou kunnen zijn uit angst of uit gewoonte.
We maken deze gedachte als een waarheid, gaan erin geloven en klampen ons er vervolgens aan vast. Vervolgens wordt het onze identiteit. Dit is wat ik ben, hoe ik denk en voel.
Maar ben je ook die gedachte, of voel je die gedachte? Stel je voor je voelt je onzeker over iets, zeg je dan ik ben onzeker, of ik voel me onzeker? Begrijp je het verschil? De gedachte voelen dat is helemaal oke, maar wanneer je ervan overtuigd bent dat jij zo bent dan ga je het veel sneller je zelf aan praten en geloven.
Zoals ik al aangaf kan het voor sommige mensen fijn zijn om te achterhalen waar het vandaan komt wat jij al die tijd niet los kan laten. Persoonlijk heb ik er genoeg van om altijd maar terug te gaan in de tijd. Ik heb er niets mee bereikt om alles te herhalen van vroeger, ik werd er alleen maar verdrietiger van destijds. Tot dat ik op een dag dacht: Wat moet ik doen om het eindelijk eens echt los te laten in plaats van aldoor vast te houden door herhaling van mijn verhalen. Ik wilde weten hoe je nu kunt handelen zodat ik het echt los kon laten.
Stap 3 wat kun je ook doen om los te laten?
Wanneer je niet zover terug wilt gaan in de tijd met gedachtes over vervelende situaties, zou je wellicht wel terug kunnen gaan over je gevoel bij de situatie. Voelde je je gekwetst? Laat deze gedachte er dan zijn! Het is oke dat je je toen zo voelde. Misschien was je toen nog niet sterk of oud genoeg om voor jezelf op te komen. Voelde je je boos? Waarom? Heb je er iets van gezegd, heb je er iets aan gedaan? Zo niet, dan kun je daar nu niets meer mee! Het klinkt misschien een beetje hard wat ik zeg, maar het is soms best goed om er even van af te stappen en te zien of je nu nog iets aan de situatie kan doen, die toen ooit gebeurd is. Vaak is dit namelijk niet het geval. Dan is het dus nu belangrijk om te kijken wat je nu zou kunnen doen aan jouw gevoel en gedachtes. Jij hebt ze ooit vast geklampt en als je ze nu niet meer wilt hebben, dan kan alleen jij ze weer loslaten.
Stap 4 besef dat anderen niet voor jou loslaten
Als we heel eerlijk zijn naar onszelf dan zijn er altijd wel andere personen in ons leven die ons iets hebben aangedaan. Een gedachte, situatie, gesprek of iets anders.
Hoe vervelend ik dat ook vind, je kunt andere mensen jouw gevoel en gedachtes niet laten wegnemen, alleen jijzelf.
Tijdens mijn hbo opleiding kwam ik erachter dat ik wel heel perfectionistisch was. Alles moest correct gespeld zijn in mijn gedachten, mooie foto’s erbij en ik wilde op zijn minst een mooie 9. Als ik dan feedback kreeg, dan schrok ik me rot. Voor mijn gevoel had ik het hele onderzoek verknald! Ik voelde me echt niet slim en was van binnen woedend op mijn coach, hoe kon ze me dit aandoen? Op een dag zei ik tegen mijn coach: Doe ik dan helemaal niets goed dat je zoveel feedback geeft? Ze zei: Hoe kom je daar nu bij, het is heel erg goed, maar juist van mijn feedback leer je nieuwe dingen en daar kom je toch voor naar school? Op dat moment besefte ik dat ik de lat veel te hoog legde voor mezelf, want gewoon goed is ook perfect!
Er zou inderdaad ook echt schuld bij anderen kunnen zijn, maar vraag je eens af: zitten zij ermee?Willen zij iets loslaten? Voelen zij zich rot? Meestal niet! Alleen jij helaas, dat gun je toch die ander niet?
Stap 5 kleine stapjes vooruit
Ik heb diverse ervaringen ondervonden waarbij ik moeite had met aspecten los te laten. Wat mij denk ik toch wel de grootste moeite koste om los te laten was de tijd dat ik ruim een jaar een burn-out had, gecombineerd met een whiplash. Ik kon ineens niets meer, met als gevolg dat ik aan iedereen hulp moest vragen, de controle over mijn eigen leven verloor, me schuldig voelde dat mijn man toen alles moest doen. Maar ook de boosheid op alles en iedereen dat mij dit overkwam en dat mensen totaal niet begrepen hoe ik mij voelde, want mijn make-up op mijn gezicht zag er immers geweldig uit 😉
Ook de onwetendheid van mijn baas die volgens mij echt niet wist wat hij met mij aan moest en daardoor vond dat de beste oplossing was om mij vooral gigantisch te pushen weer ‘’gewoon’’ aan het werk te gaan. Ik raakte daardoor steeds dieper in de put en was vaak erg moe, had pijn en was veel emotioneel! Emotioneel denk ik weleens, waarvoor eigenlijk? Tja daar komt het dan…Het loslaten….. Me eraan over geven, mezelf de tijd en rust geven, hulp accepteren, hulp durven vragen enz enz. Toen ik dat eenmaal deed viel er een baksteen van mijn lijf, het was zoals het was. Maar toen…. Na ruim een jaar ging het weer wat beter met me, maar kon ik alles loslaten? NEE! Dit keer hield ik vast op een andere manier. Ik was als de dood geworden dat ik na dit ellendige jaar, zomaar ineens weer hetzelfde zou krijgen. Ik durfde niet teveel inspanning te doen, want stel je voor dat ik weer last kreeg.. Het heeft jaren geduurd voordat ik herkende hoeveel angst ik mezelf had aangepraat in mijn hoofd.
Mijn levensles van alle ervaringen die ik heb meegemaakt is vooral: Beseffen dat ik het mezelf erg moeilijk maak met mijn gedachtes. Beseffen dat ik er nu genoeg van heb om in angst of boosheid te leven. Beseffen dat alleen ik er wat aan kan doen om het over te laten gaan. En dat is ook echt niet makkelijk allemaal, maar weet je je moet het niet in een keer willen loslaten, want dan gaat het je niet lukken.
Loslaten is vele malen moeilijker dan dat je iets vast hebt gehouden, dus dit moet echt met hele kleine stapjes gaan. Leer stap voor stap weer te vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, in je eigen kunnen, in mensen.
Bijna nooit herhaald zich iets zodanig dat je het precies hetzelfde ervaart. Sta open voor nieuwe dingen, wees minder bang. Geloof me, elk klein stapje is er weer een en als je dat stapje gemaakt hebt, dan leer je jezelf nieuw gedrag aan. Nieuw gedrag moet zich altijd op een positieve manier herhalen, voordat je het kan geloven en ervaren.
Op een dag zal je echt gaan merken dat je kleine stapjes aan het maken bent, je bent aan het loslaten, je geeft iets een plekje, je laat niet meer toe dat jij er boos om wordt, je gunt het niet meer dat anderen jou zo’n pijn kunnen doen, je laat het niet meer toe.
Ik wens je heel veel succes met je moeilijke opgave…..Let it go het is voor jou eigen bestwil.
Ik ben nu heel benieuwd of jij iets hebt gehad aan mijn blog.
Ik zou het erg fijn vinden als je een reactie achterlaat in het reactieveld.
Wat wil jij loslaten?
Wat ga jij nu als eerste doen?
Heb jij moeite met loslaten, vraag mij dan om hulp!
Mail me op : info@zelfvertrouwenvergroten.nl
Of kijk op mijn website: www.zelfvertrouwenvergroten.nl
Ik wens je een fijne dag!
Groetjes,
Merel van Veen