Ken jij je eigen kwaliteiten?

Voor het eerst in achtentwintig jaar ga ik samen met mijn schoonzus naar een cursus toe. We gaan oefenen hoe je een krachtige videoboodschap over jezelf neer kunt zetten binnen een minuut en aan het einde van de dag gaan we ook daadwerkelijk de boodschap met een ‘’echte’’ producent opnemen/filmen.

Onderweg naar mijn schoonzus vraag ik me af hoe het zal zijn om in een andere setting dan bij de familie thuis, samen bij een cursus te zijn. Terwijl mijn schoonzus instapt, stap ik uit de auto om mijn jas uit te trekken, het is inmiddels al best warm geworden door de zon die heerlijk schijnt.

Na twintig minuten rijden parkeren we de auto, lopen het gebouw in en gaan naar zeven hoog. Bij binnenkomst lopen er diverse mensen rond met hun mobiel op een selfie stick en filmen zichzelf terwijl ze praten. Na het kennismaken en tevens socializen, gaan we allen op een stoel zitten en wordt er een dag indeling verteld. Al snel voel ik de zon en tevens warmte door de ramen branden, ik zie dat er geen enkele raam open kan en dat verontrust me een beetje op dat moment. Al snel gaan we in groepjes om samen met een trainster ervoor te zorgen dat we een korte krachtige pitch kunnen creëren. De trainster vindt mijn verhaal al vrij snel mooi, dus ik kan gaan oefenen voor de camera. Ze staat naast me terwijl ik mijn verhaal doe en ik bemerk dat ik er een beetje nerveus van word. Het gevoel alsof je een eindexamen moet afleggen ofzo. Toch voel ik mij vol zelfvertrouwen, omdat ik mijn eigen verhaal zelf ervaren heb en echt wel weet hoe ik dat moet vertellen, ook aan de camera ;).

 

Waar zijn de trainers

Het wordt steeds warmer in de ruimte en ik vraag of er geen mogelijkheid tot airco of zoiets is. Alleen een soort koelingssysteem is er aanwezig, die mijn inziens totaal niet werkt. Ik zit in dubio of ik mijn vestje uit zal doen, maar ik heb enkel een blouseje zonder mouwen aan onder mijn vestje en dat vind ik op de een of andere manier nu niet gepast in deze setting. Ik begin een droge keel te krijgen, rode wangen en word steeds moeier, terwijl het nog maar ochtend is. Zo nu en dan ga ik naar mijn schoonzus om te polsen hoe het met haar verhaal gaat. Ze vindt het moeilijk om een verhaal te bedenken en ik merk dat ze daardoor steeds gefrustreerder lijkt te worden. Het valt mij op dat de trainers niet echt moeite lijken te doen om mijn schoonzus te helpen aan een goede pitch, sterker nog ze lijken het niet te zien of merken dat mijn schoonzus even een black-out heeft!

 

Behulpzaam voor anderen

Ik stel aan mijn schoonzus voor om samen te gaan zitten aan een tafel en in gesprek te gaan over allerlei aspecten die zij ooit heeft ondernomen. Op deze manier gaat het wellicht wat ruimte creëren in haar hoofd voor ideeën. Er komen nu steeds meer zaken naar boven, maar het voelt voor haar nog niet als een goed verhaal. En dan komt er opeens wel een trainer bij ons zitten en ik geef aan dat ik mijn schoonzus probeer te helpen een mooi verhaal naar boven te krijgen. Op het moment dat hij verder gaat praten met haar, realiseer ik mij dat ik misschien beter nog even kan gaan oefenen met mijn eigen verhaal, zodat het later met filmen soepel verloopt.

Omdat ik nu ook hoofdpijn begin te krijgen door de warmte, besluit ik om verder te gaan oefenen in de gang. Dat gaat ietsje beter en het is daar tevens wat rustiger. Ik moet wel even wennen aan een man die continu met zijn selfie stick in zijn hand heen en weer loopt en doet alsof hij tegen de camera praat, maar je hoort geen geluid uit zijn mond. Hij verteld mij dat hij op deze manier aan zichzelf kan wennen op beeld. Nog steeds besluipt mij het gevoel dat ik mijn verhaal heus wel weet omdat ik het zelf heb meegemaakt en echt wennen om mezelf in beeld te zien hoef ik niet, omdat ik regelmatig naar mezelf in de spiegel kijk 😉

 

Het moment is daar…

Na de pauze is het zover, tijdens een cursus over LinkedIn wordt er op mijn schouder getikt of ik mee wil komen naar de ‘’filmopname’’. Terwijl ik samen met een trainer door de lange gang loop, vraagt hij of ik cameravrees heb en of ik weleens gefilmd ben op deze manier. Vol vertrouwen hoor ik mezelf zeggen dat ik niet bang ben, mijn verhaal wel degelijk ken en regelmatig naar mezelf in de spiegel kijk, dus dat komt allemaal wel goed.

Eenmaal binnen krijg ik een echt microfoontje in mijn jasje vastgeklemd en wordt er verteld hoe ik moet staan. Al snel begin ik mijn verhaal en lijkt het best goed te gaan. Na afloop wordt mij verteld dat mijn verhaal anderhalve minuut duurde, dat moet korter want het mag maximaal een minuut duren. Tja ga ik dan sneller praten of kort ik mijn verhaal in? Sneller praten was geen optie, dat zou het chaotisch maken, maar waar kort je het nou in? De intro van mijn verhaal laten we vallen en beginnen direct in het moment van de gebeurtenis. Maar dat blijkt niet mee te vallen voor mij. Mijn verhaal had ik zodanig bestudeert dat ik nu van het pad af wandel voor mijn gevoel. Na nog meer opnames, wordt er voorgesteld bepaalde zinnen om te gooien en de zin van het begin naar het einde te verhuizen. En dan opeens weet ik het even niet meer… Ik gooi zinnen en woorden door elkaar en ga zelfs stotteren bij een woord. De cameraman zegt dat het lijkt of ik wat onzeker ben. Onzeker denk ik?? Waar komt dat opeens vandaan? Ik begrijp gewoon mijn eigen geoefende verhaal opeens niet meer! Ik raak door de war van de volgorde en begin mij zelfs schuldig te voelen dat het elke keer overnieuw gefilmd moet worden! De trainer zegt vervolgens dat het ook niet niets is om opeens gefilmd te worden en dat ik daar ook een beetje nerveus van kan worden.

 

Niet invullen maar vragen

Het valt mij vooral op dat er met woorden gegooid wordt die ik absoluut niet zo voel en daar hou ik niet van. Vraag mij dan gewoon wat ik denk of voel en ga het niet voor me invullen.

Ik vertel vervolgens aan beide wat het is waar ik mee worstel en uiteindelijk weet ik mijn tekst min of meer goed te vertellen. Ik zeg min of meer omdat de cameraman nog wel even wat werk gaat hebben om het een en ander te monteren 😉

Met een nog roder hoofd en nog meer hoofdpijn kom ik uit de ‘’filmruimte’’ en ga ik terug naar de cursus over LinkedIn. Deze wordt net afgerond, waardoor ik dus eigenlijk maar tien minuutjes heb gehoord. Ik vind het jammer, maar besef dat ik op het moment toch vrij weinig op zou steken met mijn hoofd.

Terwijl mijn schoonzus in de ‘’filmruimte is, besluipt mij het gevoel dat ik voor haar lichtelijk nerveus ben. Haar verhaal bedenken in de ochtend was niet makkelijk en het leek of ze steeds minder energie kreeg. Ik kan er nu niet bij zijn om haar te steunen of troosten als het niet zo goed lukt, maar ik besef tegelijkertijd dat ik dat los moet laten omdat er andere mensen bij haar zijn die haar kunnen steunen.

Al vrij snel komt ze terug en verteld dat het goed is gegaan, dit keer lijkt ze echt enthousiast en opgelucht! Ik ben echt blij voor haar dat ze niet voor niets is gekomen en met een goed gevoel naar huis kan gaan.

We nemen een van de trainsters mee om thuis te brengen, omdat ze vlak bij mijn schoonzus woont.
We merken in de auto dat we allemaal kapot zijn en dat heeft bij mij en mijn schoonzus nog twee dagen geduurd…..

Ken jij je eigen kwaliteiten?
Welke zijn dat?
Herken jij bepaalde kwaliteiten van mij in het verhaal? Welke zijn dat?

Zorg dat je altijd je kwaliteiten in het oog blijft houden, laat je niet van het pad afbrengen door mensen die gewoon maar wat woorden naar je toe gooien en niet weten wat jij echt denkt en voelt en jou al helemaal niet kennen. Dat is vaak de reden dat we niet meer in onszelf kunnen geloven en niet meer op onszelf willen en durven vertrouwen. Mensen moeten wat te zeggen hebben en vullen dikwijls zaken in voor de ander. Kijk daar zelf ook mee uit, je kan anderen van het pad af gooien en niet meer zichzelf laten zijn. Vraag naar wat je denkt te zien, vraag hoe iemand zich voelt, pas dan…..ben jij echt waardevol voor de ander!