Ik ben in een lokaal van de hoge school van Amersfoort en hoe meer studenten er binnen wandelen, des te warmer het wordt. De coach doet haar inleiding over de inhoud van de dag en stelt mij netjes voor om te beginnen met mijn verhaal. Mijn verhaal over het belang van aanraken bij kinderen.
Ik heb netjes een lijstje met steekwoorden in mijn hand, zodat mijn verhaal niet te lang wordt. Ik voel een soort kronkel in mijn buik als ik naar mijn lijstje kijk en wordt er bijna nerveus van. Nee dit is niet mijn manier, mijn verhaal ken ik en voel ik in mezelf, want ik heb mijn onderzoek immers zelf ervaren en gedaan. Ik besluit mijn lijstje op de tafel te leggen en mijn verhaal voort te zetten. De nervositeit die ik voelde om het lijstje te volgen, voelde ik ook de dag ervoor toen ik mij moest voorbereiden van mezelf. Wat ik ook probeerde iets in mij gaf steeds aan dat ik niet wilde. Maar niet omdat ik geen zin had, nee een gevoel die het nergens voor nodig vond.
Activiteit rondom aanraking
Na ongeveer een kwartier vertellen, vraag ik de studenten om met mij op de grond te gaan zitten in een treintje achter elkaar. Bijna alle studenten werken met kinderen samen, dus dan is het erg van belang te kijken naar wat de behoeftes zijn van een kind en even je eigen gedachtes opzij te zetten. Het is erg leuk om te ervaren wat voor energie er vrij komt als je over elkaars rug gaat wrijven en tokkelen en daarbij een liedje zingt. Ik geef ondertussen allerlei tips voor variërende spelletjes en leeftijden en even later vraag ik hoe het ervaren wordt. Na enig gegiechel komt er vooral naar voren dat het erg fijn ervaren wordt om op elkaars rug te masseren en te tokkelen. Maar ik heb ook menig student op ideeën gebracht om deze activiteit, zelf te gaan ondernemen op het werk.
Herkenning
Terwijl ik mijn verhaal voort zet pak ik de hand van een coach langdurig vast en begin met iemand anders te praten. Door het gegiechel ondertussen, merk ik dat menig student een stukje herkenning voelt. Want er zijn opvoeders die kunnen zomaar uit het niets een hand van een kind langdurig vast pakken, zonder te weten of het kind het wel wilt. Daarna geef ik aan dat de coach even een nieuwe baby is die binnenkomt bij een kinderdagverblijf en ik pak de beide wangen van de coach vast en zeg: Oh koetsie koetsie wat een schattige wangetjes heb jij! Dit keer wordt er hard gelachen, zou dan hier ook herkenning kunnen zijn? Onbewust kunnen we kinderen aanraken die we nog nauwelijks kennen, terwijl er dan nog geen vertrouwen en veiligheid is ontstaan. Maar onbewust kunnen we kinderen die er wat viezer of minder lief uitzien misschien verwaarlozen in de aanraking door ze nooit aan te raken.
Door mijn verhaal waarin ik allerlei vragen stel, voorbeelden geef en ervaringen deel, lijkt het besef van bewustwording over aanraken bij de studenten steeds groter te worden. Ondertussen besluipt mij ook een besef van iets heel moois: Ik weet veel meer dan ik denk over aanraking, ik vertel het vanuit mijn hart, ik vind het echt heel fijn om voor een groep/klas te staan en de volgende keer als mijn gevoel aangeeft dat ik geen voorbereiding nodig heb, dan luister ik daar naar!
Wat doet aanraking met je?
Als je iemand aanraakt dan kan je hartslag rustiger worden, je bloeddruk zakken, je groei bevorderen, je veilig voelen, makkelijker contacten maken, je lichaam leren kennen, grenzen leren aangeven, vermindert stress, kan pesten voorkomen door de sociaal-emotionele band die ontstaat, en nog diverse andere mooie dingen.
Waar kun je dan het beste aanraken?
Afhankelijk van de leeftijd van het kind, de context waarin je zit en goed kijken naar de lichaamstaal van het kind, kun je denken aan de volgende aanrakingen:
- Wiegen, handjes klappen, masseren van voetjes of rug, op schoot, knuffelen, high five, box, stoeien, handje drukken, hansje, pansje, kevertje op de rug, in de maneschijn zingen en tegelijkertijd op de rug tekenen, ballon hoog houden tussen twee buiken, op elkaars rug wedstrijdje doen, handen masseren.
De volgende boeken staan vol met leuke aanraakspelletjes rondom verschillende leeftijden en contact maken met de kinderen in je klas:
- Aanraken een levensbehoefte: Marijke sluijter
- Contact maken (communicatieve vaardigheden voor leerkrachten): Tom boves & Marijke van Dijk
Bewustwording van hoe jij iemand aanraakt is de eerste stap, daarna goed naar de behoeftes en lichaamstaal kijken van de ander. Kom je er niet uit, vraag het! Mag ik je handje vast houden? Ben je verdrietig? Wil je een knuffel van me?
Natuurlijk weet ik nog veel en veel meer over aanraking, mocht je vragen hebben over aanraking bij kinderen, stel ze me gerust.
Ik ben nu heel benieuwd of jij iets hebt gehad aan mijn verhaal.
Je doet mij er een groot plezier mee om me dat te laten weten, dit mag in het reactieveld, of op facebook, of per mail op : info@zelfvertrouwenvergroten.nl
Als ik je ergens mee zou kunnen helpen, schroom dan niet om contact op te nemen met me. Dit kan via bovengenoemde emailadres, het contactformulier op mijn website, of telefonisch op:
06-44124646.
Ik wens je heel veel plezier met aanraken!!
Groetjes,
Merel van Veen
Ik ben het met je eens dat aanraking veel goeds met je kan doen.
Ik als volwassene vind het nog steeds fijn om hand in hand of gearmd te lopen, dat geeft me een veilig en warm gevoel.
Als ik een dag vol tegenslagen heb gehad kan ik van een knuffel mezelf een stuk beter gaan voelen.
Of gewoon tegen mijn man aan zitten op de bank geeft me een gevoel van geborgenheid.
Blijf elkaar dus vooral aanraken, het zijn juist de kleine dingen die je zo’n goed gevoel geven.
Veel liefs,
Amanda
Dank je wel voor je reactie amanda!
En heel erg herkenbaar wat je schrijft, ik ben ook een echte knuffelaar omdat ik het ook zo fijn kan vinden.
De ontspanning, veiligheid en het gevoel er daarna weer tegenaan te kunnen, heerlijk!
En een ontzettende goede tip, blijf elkaar dus vooral aanraken, al is het een high five of een aai over de bol, als je maar let op hoe de ander reageert in zijn lichaamstaal of het vraagt!